Recenzja powstała przy współpracy z portalem Esensja i została tam pierwotnie zamieszczona.
Album „BBPO. Znany diabeł” zwieńczył wieloodcinkową historię potwornej (dosłownie) apokalipsy. Mike Mignola i „jego ludzie” spopielili całą Ziemię i zapełnili ją humanoidalnymi żabami. Nie ma już co opowiadać, zresztą szkoda psuć TAKIE zakończenie jakimiś nikomu niepotrzebnymi sequelami. Ale co stoi na przeszkodzie, aby zabrać czytelników w przeszłość?
Wydawnictwo Egmont ma w tej chwili na tapecie dwa spin-offy „Hellboya” i „BBPO”. Pierwszy tom „Abe’a Sapiena”, wydany przed kilkoma miesiącami, był naprawdę obiecujący – kolejny ukaże się już w styczniu 2022 roku. Drugim tytułem – właśnie tym, w którym przeniesiemy się wstecz w czasie – będzie „Hellboy i BBPO”, opowiadający o początkach kariery Piekielnego Chłopca w Biurze Badań Paranormalnych i Obrony. Cała seria liczy dwadzieścia pięć odcinków i obejmuje okres od 1952 do 1956 roku, kiedy to młody, niekoniecznie piękny i niezbyt bogaty (w doświadczenia) Hellboy stawia pierwsze kroki jako agent BBPO. Pierwszy tom, zatytułowany po prostu „1952-1954” zawiera dziesięć zeszytów i kilka materiałów dodatkowych, wydanych w międzyczasie w różnych albumach specjalnych.
Scenariusze do „Hellboya i BBPO” napisali Mike Mignola, Chris Roberson i Scott Allie. Gdy w głównej serii „BBPO” trwała ostateczna rozprawa z Ogdru Hem a Hellboy umierał w Piekle (mrocznym, smutnym, zimnym i opustoszałym jak serce głównego bohatera) panowie postanowili przedstawić kilka historii w lżejszym tonie. Oto Hellboy młodzieńczy, jeszcze beztroski, niedoświadczony i nieświadomy roli, jaką szykuje mu Przeznaczenie. Wiemy, że „koniec świata rozpoczął się w dniu jego narodzin” jak mówi profesor Bruttenholm. Wiemy też, że Piekielny Chłopiec stanie się w przyszłości heroldem Apokalipsy – ale jeszcze nie teraz, jeszcze nie tu. Możemy na chwilę zapomnieć o przerażających wydarzeniach opisanych w „Znanym Diable” i poczuć się trochę tak, jakbyśmy otwierali „Nasienie zniszczenia”, od którego wszystko tak naprawdę się zaczęło.
Oto kilka wycinków z życia Hellboya z początku lat pięćdziesiątych. Rozdział pierwszy, „1952”, opowiada o jego pierwszej misji. Jeszcze nie jest tak naprawdę agentem – Bruttenholm wysyła go razem z doborowym oddziałem Biura do Brazylii, gdzie grasuje potwór i giną ludzie. Hellboy nie ma w ogóle doświadczenia, a agenci zastanawiają się, czy jego obecność będzie im pomocą czy przeszkodą. „1952” to jedna, długa opowieść – mroczna, gotycka, napisana według starego, wypróbowanego sposobu Mike’a Mignoli. Brazylia, mała wioska położona nieopodal wzgórza, stojący na nim nawiedzony zamek, niewyjaśnione zaginięcia mieszkańców i… nie napiszę, bo cała radość z lektury „1952” płynie z odkrycia, co tak właściwie za tym wszystkim stoi. „1953” to z kolei zestaw o wiele krótszych form – przemierzamy Anglię w poszukiwaniu szkockich demonów, potworów z celtyckich legend i straszydeł z tamtejszego folkloru. A potem dla odmiany lądujemy w typowym, amerykańskim miasteczku z lat pięćdziesiątych z równo przystrzyżonymi trawnikami. Ale, zamiast rozwiązywać zagadkę w stylu „Żon ze Stepford”, spotkamy kolejną bestię, podobną do tych, które zwalcza BBPO na co dzień. A „1954” to trzy kolejne historie – tajemnica dziwnych zjawisk mających miejsce za północnym kołem podbiegunowym, duchy pragnące sprawiedliwości i zadyma w Hong Kongu.
Małego Hellboya poznaliśmy już w „BBPO 1946-1948”. Teraz już trochę podrósł – ma dziewięć lat, ale pod względem rozwoju psychicznego i fizycznego możemy go porównać do, powiedzmy, osiemnastolatka homo sapiens. Wyprawa do 1952 roku to również okazja do bliższego poznania profesora Trevora Bruttenholma. Widzimy go częściej niż w regularnej serii (tam, mógł występować tylko w retrospekcjach) i możemy lepiej przyjrzeć się jego ojcowsko-synowskiej relacji z głównym bohaterem. Mamy również pewną odmianę, jeśli chodzi o agentów BBPO – nie spotkamy w spin-offie żadnych dziwadeł w stylu Sapiena, Krausa czy homunkulusa Rogera. Oddział agentów składa się po prostu z świetnie wyszkolonych żołnierzy, którym towarzyszy czerwony diabeł. Gwoli ścisłości muszę zaznaczyć, że mamy tylko jeden mały wyjątek – w skład drużyny wchodzi agentka Susan Xiang, która doświadcza „przebłysków”, czyli dziwnych, profetycznych i najczęściej przerażających (bo jak inaczej) wizji.
Ale poza tym wszystko po staremu. Hellboy regularnie spuszcza łomot napotkanym duchom i demonom. Egzorcyzmy, tajemne rytuały, specjalne inkantacje? Po co one komu? Fizyczne zwarcie z potworami to niezawodny sposób na zażegnanie niebezpieczeństwa – Hellboy jest „mięśniakiem” w drużynie, który nie zastanawia się długo tylko rusza do akcji. „Nie wiem, nie znam się, robię tu za spluwę” – i fajnie. I zawsze zachowuje stoicki sposób – „Co to było? No, banda nazistów i jakieś latające spodki. Załatwiłem sprawę”.
No właśnie. Wracamy też to znanych, ogranych i lubianych motywów. Ufo w śnieżnej zaspie w Arktyce, tajne projekty naukowe nazistów, ludzkie ciała w zbiornikach pełnych wody, zmiennokształtne stwory, orientalne zjawy – „Coś” i „Wielka draka w chińskiej dzielnicy” Carpentera spotykają „Ghostbusters” i „Z archiwum X”. Rysunki? Poprawne, ale bez szaleństw. Rysuje cała zbieranina grafików, z których wyróżnić chciałbym Richarda Corbena, Alexa Maleeva, Stephena Greena i Paolo Rivierę. Ale tak tylko trochę – wszyscy lokują się na poziomie średniej lub lekko ponad (z wyjątkiem Corbena, który jest znakomity jak zawsze, ale rysuje tylko kilka stron).
Takiego spin-offa „Hellboya” oczekiwałem i takiego otrzymałem – więc jestem zadowolony. Ale jeśli oczekujecie, czegoś więcej niż do tej pory – będziecie zawiedzeni.
Tytuł: Hellboy i BBPO. 1952–1954
Scenariusz: Mike Mignola, Scott Allie, Chris Roberson
Rysunki: Richard Corben, Alex Maleev, Michael Walsh, Brian Churilla, Stephen Green, Paolo Rivera, Patric Reynolds, Ben Stenbeck
Tłumaczenie: Jacek Drewnowski
Tytuł oryginału: Hellboy and the BPRD. 1952–1954
Wydawnictwo: Egmont
Wydawca oryginału: Dark Horse Comics
Data wydania: październik 2021
Liczba stron: 444
Oprawa: twarda
Papier: kredowy
Format: 170 x 260
Wydanie: I
ISBN: 9788328149137
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz