Recenzja powstała przy współpracy z portalem Esensja i została tam pierwotnie zamieszczona.
Nic nie może trwać wiecznie – piąty tom „B.B.P.O. Piekło na Ziemi” zamyka najlepszą serię komiksową o gigantycznych potworach demolujących naszą planetę, jaką można było przeczytać w ostatnich latach w Polsce. Monstra widzieliśmy najróżniejsze, ale takiej bestii jeszcze nie było – apokalipsa przybrała cielesną postać i zdaje się, że nie ma takiej siły, które mogłaby ją powstrzymać.
Seria „B.B.P.O.” zaczęła w dwóch ostatnich tomach trochę buksować w miejscu – bohaterowie zaczęli znikać w niewyjaśnionych okolicznościach, oddawać pola tym nieźle rokującym, ale ostatecznie niedostatecznie wykorzystanym lub zaangażowali się w uprawę pomidorów. Gargantuiczne potwory obracające w perzynę naszą planetę tak wrosły w krajobraz, że przestały szokować, a ludzie zaczęli się po prostu przyzwyczajać. Biuro Badań Paranormalnych i Obrony oczywiście funkcjonuje nadal, ale jego agenci zaczynają tracić nadzieję, że uda się ocalić resztki tego, co zostało z naszego świata. Abe Sapien, „drugi po Hellboyu”, po prostu zniknął i słuch po nim zaginął. Samego Hellboya już dawno nie ma, o kapitanie Daimio nikt już nie pamięta, Feniks pomaga Liz Sherman w uprawie roli wokół bazy B.B.P.O. („potwory potworami, ale coś chyba musimy jeść, prawda?”), trzytysiącletnia mumia Panya siedzi na wózku i nic nie robi, profesor O’Donnell osuwa się w szaleństwo, Kate Corrigan udaje, że widzi jakikolwiek sens działań swoich podopiecznych, a Johann Kraus zaczyna nagle cierpieć na dyskomfort wynikający ze swej bezcielesności o wiele bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej.
I to właśnie ten członek Biura jest najważniejszą postacią pierwszej z trzech fabuł, składających się na omawiany album. Johann ma już dość swej ektoplazmatycznej egzystencji – to jej nieludzka natura powoduje, że jest najbardziej samotnym i chyba niezrozumianym członkiem B.B.P.O. John Arcudi, scenarzysta całego „Piekła na Ziemi”, zaczyna przygotowywać grunt pod dwie mocne finałowe historie, skupiając się właśnie na tym bohaterze – choć nic nie zapowiada jeszcze tego, co dziać się będzie później. A dochodzi w końcu do wydarzeń przyćmiewających wszystko, co działo się do tej pory. W Stanach Zjednoczonych ląduje potwór tak wielki, że wszystkie dotychczasowe mogą się schować. Tak właśnie wygląda ostateczny atak Ogdru Jahada na naszą planetę – absolutna anihilacja wszelkiego istnienia. A Biuro Badań Paranormalnych i Obrony musi uporać się nie tylko z tym zagrożeniem – przecież przerażający Czarny Płomień nadal żyje i chce wykorzystać obecną sytuację do swoich, nie do końca jasnych celów. Nie zapominajmy też o Josifie Ninczajko, szefie rosyjskiego odpowiednika Biura – jego tajemnice również czekają na wyjawienia. No i warto też przypomnieć sobie „Hellboya w piekle” zanim siądziemy do piątego tomu – bardzo ładnie wszystko się tu spina i wzajemnie uzupełnia.
„Piekło na Ziemi” i wcześniejsza „Plaga żab” trzymały się konsekwentnie prostego pomysłu. To rewelacyjnie napisana komiksowa pulpa z wyraźnymi ciągotami do horroru i bardzo przejrzystymi rozwiązaniami fabularnymi. Bohaterowie nie stosują wielce skomplikowanych strategii w walce z potworami, a dyplomatyczne rozwiązania tu również nie działają. Zatem wszyscy robią po prostu to, co potrafią najlepiej – siekają i grillują miliony ton mięsa z innego wymiaru, bo innej metody zwyczajnie nie ma. Totalne zniszczenie – albo my, albo oni! I tak naprawdę nie znajdziemy w ostatnim tomie niczego, czego byśmy już wcześniej nie widzieli – dobrze, że cała historia zakończyła się w takim właśnie momencie. John Arcudi wiedział, kiedy zejść ze sceny – czuć było już wyraźnie zmęczenie materiał a historia naprawdę potrzebowała konkluzji. Scenarzysta pozostawił jednak jeszcze kilka wątków otwartych, ponieważ na „B.B.P.O.” uniwersum Mike’a Mignoli („Mignolaverse”) się nie kończy.
Rolę wiodącego rysownika serii przejął Laurence Campbell, który miał już kilka epizodów w poprzednich tomach. Jego prace są zdecydowanie bardziej mroczne i ponure niż kreskówkowe i przyjazne (o ile można je tak nazwać) ilustracje poprzedników. Styl Campbella przypomina trochę to, co robi Andrea Sorrentino („Gideon Falls”, „Green Arrow” z The New 52) – taki kurs na fotograficzny realizm i „ziarnistość”, która nadaje jego rysunkom charakterystycznego wyglądu.
„B.B.P.O. Piekło na Ziemi” zostało właśnie w Polsce zakończone. Za oceanem miało to miejsce w listopadzie 2016 roku, ale nie oznaczało to jeszcze definitywnego pożegnania z Biurem. Między lipcem 2017 a kwietniem 2019 wyszła swego rodzaju koda do „Piekła na Ziemi” – piętnaście odcinków komiksu zebranych potem w jeden tom zatytułowany „B.P.R.D. The Devil You Know”. Przeczytamy go w po polsku już w przyszłym roku, podobnie jak inne serie poboczne „Mignolaverse”. Najbardziej czekam chyba na „Abe’a Sapiena” – trochę zbyt szybko i nieoczekiwanie poszedł „na swoje”.
Tytuł: BBPO. Piekło na Ziemi. Tom 5
Scenariusz: Mike Mignola, John Arcudi
Rysunki: Peter Snejbjerg, Julian Totino Tedesco, Laurence Campbell
Tłumaczenie: Jacek Drewnowski
Tytuł oryginału: B.P.R.D. Hell on Earth Volume 5
Wydawnictwo: Egmont
Wydawca oryginału: Dark Horse Comics
Data wydania: listopad 2020
Liczba stron: 420
Oprawa: twarda
Papier: kredowy
Format: 175 x 265
Wydanie: I
ISBN: 9788328158603
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz