Recenzja powstała przy współpracy z portalem Esensja i została tam pierwotnie zamieszczona.
Najbardziej znaną powieścią Joe’go Haldemana, amerykańskiego pisarza science fiction, jest „Wieczna wojna” z 1974 roku. Po czternastu latach, wraz z Markiem van Oppenem, znanym jako Marvano, przedstawił ją w formie komiksowej. Dokładnie w tym samym czasie wydał „Buying Time” – kolejną powieść, która później także doczekała się swojej obrazkowej adaptacji. Historia „drugiego najstarszego człowieka na świecie” ukazała się jako komiks w 1996 roku.
„Dallas Barr” – tak brzmi tytuł tej siedmioczęściowej serii science fiction. Pierwsze epizody wychodziły regularnie co roku, a dwuodcinkowy finał pojawił się dopiero po pięcioletniej przerwie, w 2005 roku. Tylko pierwsza część nawiązuje bezpośrednio do fabuły powieści, akcja wszystkich kolejnych dzieje się już później. Dallas Barr to również imię głównego bohatera – stutrzydziestodwuletniego(!) człowieka od zadań specjalnych, żyjącego w rzeczywistości końca dwudziestego pierwszego wieku. Świat przyszłości według Haldemana, pod względem przewidywań co do rozwoju cywilizacji, jest dość typowy – mamy rozwarstwione społeczeństwo Ziemi, podzielone na tych bajecznie bogatych i bardzo biednych oraz przeciwstawioną mu populację skolonizowanego już Księżyca, żyjącą w oderwaniu od ziemskich norm społecznych. Dodatkowo rozpoczęło się terraformowanie Marsa; na Ziemi trwa ciągłe poszukiwanie nowych źródeł energii, co prowadzi do budowy imponujących „centrali pelagotermalnych”; rodzą się najróżniejsze ruchy religijne a umysł człowieka można przekształcić w tak zwany „obraz Turinga”, czyli jego cyfrowy odpowiednik.
