Wydawnictwo Egmont kontynuuje kolejną z serii, których pierwsze tomy przed laty trafiły do Polski, ale nie utrzymały się na rynku. Tym razem mowa o „DMZ. Strefie zdemilitaryzowanej” – otrzymaliśmy właśnie czwarty, przedostatni zbiorczy tom. Manhattan, strefa niczyja, na którą mają apetyt dwie zwaśnione strony konfliktu zbrojnego, uzyskał właśnie upragnioną niezależność. Powinno być już lepiej, prawda? Tylko dlaczego nie jest?
Poprzedni tom „DMZ” opowiadał historię Parco Delgado, latynoskiego pseudopolityka, populisty i speca od mydlenia oczu. Delgado stanął na czele wewnętrznej rewolucji na Manhattanie, wygrał wybory na prezydenta, przepędził skorumpowaną Korporację Trustwell i omamił głównego bohatera – Matty’ego Rotha, niezależnego korespondenta ze strefy zdemilitaryzowanej. Matty został „głosem Narodu Delgado” – zdecydował się w końcu porzucić obiektywność i obrał stronę. Nabrał się jak wielu innych uczestników wszelkich rewolucji w dziejach świata – te, zaprowadzane siłą, zwykły pożerać własne dzieci. Nasz bohater ponosi konsekwencje złych wyborów, ale nie ma się jak wycofać. Co więcej – na samym początku czwartego tomu, jako „rzecznik prasowy” nowej władzy Manhattanu, ogłasza całemu światu, że Naród Delgado posiada bombę atomową i nie zawaha się jej użyć wobec każdej siły, która spróbuje podporządkować sobie nowojorską wyspę. Nietrudno się domyślić, że takie obwieszczenie dolewa tylko oliwy do ognia – Armia Stanów Zjednoczonych nie może zignorować groźby tego rodzaju.
Amerykańskie wojska w „pokojowy” sposób wkraczają do DMZ a Parco Delgado znika. Matt, pozostawiony sam sobie, staje się zdrajcą swoich własnych ideałów – zarówno w oczach świata, jak i mieszkańców Manhattanu. Sytuacja pogarsza się z dnia na dzień – nasz bohater staje się zgorzkniały, brutalny i rozgoryczony. Widzi całkowitą bezcelowość wszelkich swoich działań – pokoju nie jest w stanie zagwarantować nic, żadna siła, żaden człowiek. DMZ nie potrzebuje kolejnego watażki, tu musiałby pojawić się jakiś Gandhi 2.0. Mieszkańcy zniszczonego Manhattanu zastanawiają się, dokąd zmierzają, kim teraz są i jaki jest cel rządów Delgado (który wyparował, gdy tylko wkroczyła armia). Co teraz będzie ze światem?
Czwarty tom „DMZ” zawiera trzy kilkuodcinkowe części i jeden eksperymentalny w formie odcinek. „Serca i umysły” to najbardziej „standardowa” narracja, jedyna, która posiada wyraźną fabułę. Potem przychodzi, jubileuszowy, pięćdziesiąty odcinek, złożony z krótkich, kilkustronicowych historyjek ze strefy w wykonaniu najróżniejszych twórców. Takie trochę „nie wiadomo co”, stworzone bardziej dla samych twórców niż czytelników – a szkoda, bo jubileusz warto świętować z odbiorcami a nie we własnym, zamkniętym gronie. „Zaginiony w akcji” to czteroczęściowa odyseja Matta po kompletnie zdewastowanym Manhattanie – rzecz praktycznie pozbawiona dialogów (poza końcówką) i wypełniona relacją z poszukiwań „samego siebie” i własnego odkupienia na płonących zgliszczach strefy niczyjej. Znowu przychodzi na myśl „Transmetropolitan” Warrena Ellisa – nie jest jednak tak zgryźliwie i błyskotliwie. Relacja Matty’ego Rotha to spowiedź człowieka przegranego, który, straciwszy wszystko, liczyć może już tylko na łut szczęścia. A na koniec czytamy „Odpowiedzialność zbiorową”, czyli znowu szereg pojedynczych historii zilustrowanych przez różnych grafików – pojawia się znowu graficiarz „Dekada później”, niedoszła terrorystka Amina, a nawet Wilson, władca Chinatown.
Manhattan jest martwym miastem. Nic tu nie żyje, nic nie oddycha. Praktycznie każdy rozdział rozpoczyna się dużym kadrem ukazującym ogrom i bezsens zniszczeń w DMZ. I z każdym kolejnym razem jest on coraz większy – pod koniec czwartego tomu widzimy już niemal postapokaliptyczną pustynię w morzu ognia. Forma wymknęła się nieco spod kontroli i przysłoniła treść. Problemem tego tomu jest bowiem to, że tak właściwie pozbawiony jest fabuły. To ciąg relacji w martwego miasta – zbiór „widokówek” z DMZ, z piekła na ziemi.
Etatowy rysownik serii, Riccardo Burchielli nie wytrzymał tempa. Narysował tylko pierwszą i drugą historię, pozostawiając pięćdziesiąty odcinek i „Odpowiedzialność zbiorową” innym. To nie Eduardo Risso ze „100 naboi”, który nie dość, że dotrzymywał kroku Brianowi Azzarello to jeszcze trzymał równy poziom przez wszystkie odcinki. Burchielli stał się nieco niechlujny, przestał dbać o szczegóły i wyraźnie widać pośpiech w niektórych odcinkach. I nawet mimo tego żaden z rysowników, zaliczających gościnne występy w „DMZ”, mu nie dorównuje.
Czwarty tom „DMZ” jest najsłabszy jak do tej pory. Brian Wood upaja się brzmieniem własnego głosu i tak właściwie ciągle gada o tym samym. Przed nami ostatni album – w sierpniu tego roku okaże się, czy scenarzysta zacznie w końcu mówić do nas.
Tytuł: DMZ – Strefa zdemilitaryzowana. Tom 4
Scenariusz: Brian Wood
Rysunki: Riccardo Burchielli, Andrea Mutti, Nathan Fox, Cliff Chiang, Danijel Žeželj, David Lapham
Tłumaczenie: Tomasz Kłoszewski
Tytuł oryginału: DMZ Deluxe Edition: Book Four (Collected)
Wydawnictwo: Egmont
Wydawca oryginału: Detective Comics
Data wydania: luty 2021
Liczba stron: 384
Oprawa: twarda
Papier: kredowy
Format: 170 x 260
Wydanie: I
ISBN: 9788328160040
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz