Coś zabija dzieciaki. Tom 8

Historie uzupełniające

Recenzja powstała przy współpracy z portalem Esensja i została tam pierwotnie zamieszczona.

Ósmy tom „Coś zabija dzieciaki” przypomina swą konstrukcją tom czwarty. Podobnie jak wtedy, mamy do czynienia ze zbiorem pięciu pojedynczych, niepowiązanych ze sobą odcinków z akcją umiejscowioną w przeszłości.

„Pierwsza faza” serii „Something is Killing the Children” składała się z dwudziestu odcinków w czterech tomach zbiorczych. Piętnaście pierwszych stanowiło jedną, zwartą fabułę – pięć ostatnich retrospekcje. Faza druga (nieformalne określenie, ale dobrze oddające całe zagadnienie) to znów piętnaście odcinków zebranych w tomach od piątego do siódmego i album numer osiem z zeszytami 36-40. Ukazały się one między kwietniem a sierpniem 2024 roku i to na razie tyle. Co prawda w USA w listopadzie zeszłego roku ukazał się kolejny zeszyt, opatrzony numerem 0 (restart?), ale na pojawienie się kolejnego albumu zbiorczego w Polsce przyjdzie nam chyba trochę poczekać.

Fury MAX. Tom 1

Przyznaj się, lubisz to

Recenzja powstała przy współpracy z portalem Esensja i została tam pierwotnie zamieszczona.

Garth Ennis opowie nam dziś, dlaczego Nick Fury nosi opaskę na lewym oku. Między innymi oczywiście – razem z rysownikiem Darickiem Robertsonem przedstawi nam dwie historie dowódcy słynnej organizacji S.H.I.E.L.D. Jedną dziejącą się współcześnie, drugą w czasach drugiej wojny światowej, kiedy to Fury miał dwadzieścia kilka lat i był sierżantem armii amerykańskiej.

Tak właściwie mamy tu do czynienia z bardzo fajnym nawiązaniem do komiksowych początków tej postaci w czasie wielkiej komiksowej rewolucji Marvela. W maju 1963 roku wystartowała seria „Sgt. Fury and his Howling Commandos” Stana Lee i Jacka Kirby’ego (bo kogóż innego?!), w której śledzić można było przygody specjalnej jednostki wojskowej walczącej z nazistami podczas wojny. Jednocześnie w grudniu tego samego roku Nick Fury zaczął występować w odnoszącej wówczas wielkie sukcesy serii „Fantastic Four” jako szpieg i jeden z najważniejszych agentów amerykańskiej organizacji S.H.I.E.L.D. Wydany właśnie przez Egmont pierwszy tom „Fury. MAX” przywołuje obydwie wersje Fury’ego. W dwóch sześcioodcinkowych opowieściach mamy do czynienia najpierw z podstarzałym, zgorzkniałym i zmęczonym życiem człowiekiem, który zjadł zęby na wszelkiego rodzaju tajnych misjach wywiadowczych, a potem z młodym, niedoświadczonym, ale niezwykle walecznym, żołnierzem. Fani komiksu amerykańskiego wiedzą, że Garth Ennis i Darick Robertson są autorami niesamowitych „Chłopaków” – wiedzą zatem, czego mogą się spodziewać. I dokładnie to otrzymują.

Duch pani Crowl

Gawędy dziadka Le Fanu

Artykuł należy do cyklu „XX lat Biblioteki grozy wydawnictwa C&T”. Odcinek trzynasty.

„Duch pani Crowl”, kolejna pozycja w cyklu „Biblioteka grozy” wydawnictwa C&T, jest znów zbiorem opowiadań. Są to (jak do tej pory) teksty najstarsze, pochodzące z lat 1850-1870, czyli z okresu, w którym takie tuzy jak Algernon Blackwood, Artur Machen, Mary E. Wilkins Freeman czy Edith Wharton byli małymi dziećmi, albo się jeszcze nie narodzili. 

Autorem dwunastu zamieszczonych w zbiorze opowiadań jest Joseph Thomas Sheridan le Fanu. Urodził się w 1814 roku w Dublinie jako syn wykształconych i nieźle sytuowanych Irlandczyków – matki pisarki i ojca, duchownego protestanckiego. Należał zatem do tego samego pokolenia co Edgar Alan Poe, czyli do generacji dziadków większości autorów, jakich znajdziemy w „Bibliotece grozy”. Podczas lektury omawianego dziś zbioru nie czuć jednak stylistycznej odmienności wskazującej na sporo starszą metrykę autora – daje się co najwyżej zauważyć pewną manierę pisarską, czerpiącą wzorce z bardzo popularnej na przełomie osiemnastego i dziewiętnastego wieku literatury gotyckiej. Le Fanu znany jest najbardziej z „Carmilli” (którą inspirował się jego młodszy rodak, Bram Stoker, przy „Drakuli”), „Wujka Silasa”, czy wreszcie przygód „pierwszego okultystycznego detektywa w historii literatury”, czyli Doktora Martina Hesseliusa (wspominałem o nim przy okazji „Tropiciela duchów”).

Pianola

 

Głos wołającego na pustyni

„Pianola” jest pierwszą powieścią Kurta Vonneguta. Napisał ją zaraz po wojnie, kiedy to dopiero zbliżał się do trzydziestki. Nie jest to jego najlepsza książka – ba, najpewniej jedna ze słabszych. Ale to właśnie ona okazuje się teraz, po siedemdziesięciu latach, wyjątkowo aktualna. No i jest pierwsza – od czego innego mielibyśmy zaczynać?

Wybuchła III Wojna Światowa. Amerykanie wszelkich klas intelektualnych i majątkowych ruszyli na front. W pracy siłą rzeczy musiały ich zastąpić maszyny, jakże bardzo udatnie wspierające przemysł (głównie zbrojeniowy). Gdy dzielni Amerykanie po zwycięskiej wojnie wrócili do kraju i chcieli iść do pracy, okazało się, że już nikt ich tam nie potrzebuje. Maszyny świetnie sobie radzą, są zdecydowanie wydajniejsze, tańsze w utrzymaniu i popełniające mniej błędów. Inżynierowie, naukowcy, projektanci i wszelkiej maści kadra zarządzająca są na szczycie – opływając w luksusy, sławę, uznanie i szacunek, rządzą de facto całym krajem. 

Zodiac

Thriller ekologiczny

Recenzja powstała przy współpracy z portalem Esensja i została tam pierwotnie zamieszczona.

Mało ostatnio Neala Stephensona w Polsce. Tuż przed pandemią MAG wznowił najważniejsze powieści autora w jednolitej graficznie, czarnej oprawie i wydał nowość „Wzlot i upadek D.O.D.O.”. I od tej pory nic nowego do naszego kraju nie trafiło. A przecież swego czasu (jakieś piętnaście lat temu) Neal Stephenson miał w Polsce swoje złote lata.

Wydawać by się mogło, że hype na Stephensona rozpoczął się od „Zamieci” i „Diamentowego wieku” w charakterystycznej, żółtej edycji wydawnictwa ISA. No, w zasadzie tak było. Warto jednak czytanie Stephensona rozpocząć od małej, niepozornej książeczki wydanej jeszcze wcześniej przez „Zysk i Spółkę”. W 2001 roku pojawił się w Polsce „Zodiac”, druga powieść Neala Stephensona (pierwsza, „The Big U” nigdy do nas nie trafiła). Na okładce jakiś dziwny koleś z megafonem stojący w zielonym pontonie pływającym w ściekach. Ponton ów to tytułowy „Zodiac”, koleś ma na imię Sangamon Taylor i jest narratorem powieści, a „ścieki” to tak naprawdę skrajnie zaśmiecone wody Bostonu, Massachusetts, USA.

Critical Role. Vox Machina. Początek Tom 2

Kości były rzucane

Recenzja powstała przy współpracy z portalem Esensja i została tam pierwotnie zamieszczona.

KBOOM wydało w zeszłym roku drugi tom „Critical Role. Vox Machina. Początek” – komiks dla miłośników filmów animowanych w estetyce anime oraz gier fabularnych. Wiecie, takich starych, z mistrzem gry, rzucaniem kostkami i ekipą graczy przy stoliku.

W 2015 roku pojawiły się w internecie zapisy sesji gier RPG ze świata „Dungeons & Dragons”. Sieciowy serial „Critical Role” pojawił się między innymi na YouTube i Twitchu. Grupa aktorów i jeden mistrz gry, zabawne wizualizacje, mnóstwo humoru i zabawy – popularność zaskoczyła samych twórców. W 2018 roku Dark Horse Comics wydało pierwszy tom komiksu opowiadającego o początkach grupy, ich pierwszym spotkaniu i wyruszeniu na wspólną przygodę. Omawiany dziś tom drugi jest o tyle zgrabnie napisany, że nie wymaga znajomości poprzednich przygód – można siąść do lektury i razem z bohaterami iść od punktu A do B, C i tak dalej – odhaczając kolejne etapy rozgrywki. W Polsce komiks ten wyszedł w październiku 2023 roku nakładem KBOOM.

Bękarty z Południa

Piekło. Jedno wejście, wyjścia nie ma.

Recenzja powstała przy współpracy z portalem Esensja i została tam pierwotnie zamieszczona.

„Kocham Południe. Ale są chwile, kiedy się go boję, kiedy przeraża mnie do szpiku kości” – tak w przedmowie do „Bękartów z południa” pisze scenarzysta, Jason Aaron. Południe jest bardziej pierwotne, uduchowione, nienawistne, poranione i nawiedzone niż reszta kraju. Dziś udamy się do hrabstwa Craw w Alabamie – miejsca skupiającego wszystkie te cechy, czyli do swego rodzaju Południa w pigułce.