czwartek, 21 stycznia 2021

Sin City 7. Do piekła i z powrotem

 

Łabędzi spiew

Recenzja powstała przy współpracy z portalem Esensja i została tam pierwotnie zamieszczona.

W ostatnim tomie „Sin City” Frank Miller zabiera nas na przejażdżkę „do piekła i z powrotem”. To najdłuższa historia z Miasta Grzechu – treści w niej nie jest jednak wcale więcej niż chociażby w „Krwawej jatce” czy „Tym żółtym draniu”. Nie jest to również najlepsza z opowieści – tak jakby Miller musiał wypełnić obowiązujący kontrakt, zamiast napisać i narysować ją prosto z serca. Ale w ostatecznym rozrachunku jest całkiem nieźle.

Wallace, długowłosy koleś, którego spotykamy po raz pierwszy na stronach „Sin City”, jest byłym marine. Ta prawdziwa maszyna do zabijania próbuje jednak żyć jak człowiek – pracuje jako grafik w jednej z miejscowych gazet. Gdy pewnej nocy pędzi obwodnicą Miasta Grzechu ratuje niedoszłą samobójczynię o imieniu Esther. Biedaczysko zakochuje się na zabój i – o dziwo – tym razem nie mamy do czynienia z femme fatale (to znaczy, kobieta fatalna obowiązkowo się pojawi, ale będzie nią ktoś inny). Gdy Esther zostaje porwana przez handlarzy ludzkim towarem, Wallace budzi w sobie bestię i rusza jej na ratunek. I to właściwie cała fabuła komiksu – nie znajdziemy tu niczego więcej, niż klasyczna opowieść o zemście, w której jeden heros rusza na niezliczone zastępy „tych złych” i robi z nimi porządek. Po drodze spotyka jadowitą uwodzicielkę (patrz „Girlsy, gorzała i giwery”); absolutnie złą przeciwniczkę przywodzącą na myśl Elektrę; skorumpowanego do cna gliniarza, którego udaje mu się trochę naprostować oraz zło tak olbrzymie, że aż groteskowe. Znaczy – standardowa opowieść ze świata „Sin City”.


To była „jedna z tych widnych, chłodnych nocy, które spadają w samym środku lata niczym dar niebios. To nie jest noc, podczas której należy przebywać w mieście. To nie jest noc, podczas której należy przebywać gdziekolwiek” – to jeden z nielicznych tekstów, które przypominają nam poprzednie albumy. Tak naprawdę nie znajdziemy tu zbyt dużo tego gęstego, przesadzonego, ale znakomitego, noirowego klimatu z „Trudnego pożegnania” lub „Damulki wartej grzechu”. Ostatni tom ma też zupełnie inne zakończenie niż poprzednie – jest zaskakujące i to nie fabularnym twistem (tu ich nie ma), lecz wielce pozytywnym i odmiennym niż do tej pory wydźwiękiem.


Kim jest Wallace? To taki sam bezwzględny mściciel i twardziel nie do zatrzymania jak chociażby Marv z poprzednich tomów. Miller robi z niego takiego trochę Terminatora / Robocopa, o którego przestajemy się w pewnym momencie martwić, bo wiemy, że i tak poradzi sobie z każdym – taka sama była Miho, która w „Rodzinnych wartościach” cięła wszystkich na równiutkie plasterki. Wallace nie jest wielce charyzmatycznym bohaterem, ale i tak koncentruje na sobie uwagę widza. Brakuje mu konkurencji – nie ma wspomnianego Marva, Dwighta, dziewczyn ze Starego Miasta czy ohydnych Roarków. Jest sporo nowych postaci – wszyscy są nowi (no, oprócz jednej pannicy), powyciągani z szuflady pełnej niezrealizowanych pomysłów Franka Millera.


Siódma część jest nie tylko najdłuższa, ale i zawiera najwięcej kolorów z wszystkich do tej pory. Barwne są dwie z trzech kobiecych postaci (akurat na te wredne – ciekawe czemu?) i znajdziemy też kilkanaście stron w pełni kolorowych. Wallace zostaje w pewnym momencie naszprycowany prochami i ma ostrą jazdę – Miller stawia na jego drodze Kapitana Amerykę, Hellboya, Big Rusty’ego i Robochłopca czy nawet Samotnego Wilka i Szczenię. Za wszystko odpowiada Lynn Varley – długoletnia partnerka autora i jego etatowa kolorystka. Efekt jest świetny i jakże inny od tego do czego przyzwyczaiła nas seria. Czy lepszy? No, jednak nie – biel i czerń oraz oszałamiająca gra wzajemnym przenikaniem się tych dwóch barw stanowi w mojej ocenie esencję komiksów „Miasta grzechu”.

Omawiany dziś album jest łabędzim śpiewem Millera w temacie „Sin City” i niestety nie jest to wysokie C. Zdarzają się tu bowiem nieco niechlujne rysunki (jak w dwóch przedostatnich tomach) a grafik wyraźnie idzie na łatwiznę. Już się tak bardzo nie przykłada i nie zachwyca jak w pierwszych tomach, ale to przecież nadal wysoka półka. Na wyprawę „Do piekła i z powrotem” powinni wybrać się przede wszystkim oddani fani „Sin City” – pozostałym sugeruję któryś z pierwszych czterech tomów. Którykolwiek.




Tytuł: Sin City. Tom 7. Do piekła i z powrotem
Scenariusz: Frank Miller
Rysunki: Frank Miller, Lynn Varley
Tłumaczenie: Tomasz Kreczmar
Tytuł oryginału: Sin City. Hell and Back
Wydawnictwo: Mucha Comics
Wydawca oryginału: Dark Horse Comics
Data wydania: marzec 2012
Rok wydania oryginału: 1999
Liczba stron: 296
Oprawa: twarda
Papier: kredowy
Format: 216 x 285
Wydanie: I
ISBN: 9788323736271

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz