Recenzja powstała przy współpracy z portalem Esensja i została tam pierwotnie zamieszczona.
Gdy trochę ponad rok temu przeczytałem pierwszy tom „Ptaków nocy”, otwierający pięćdziesięcioczteroodcinkowy run Gail Simone, zastanawiałem się czy Egmont zdecyduje się wydać kolejne odcinki. I oto są – drugi, zbiorczy tom „Birds of Prey” (nadal bez Harley Quinn – choć to akurat dobrze) pojawia się na naszym rynku.
Ptaki nocy liczą już sobie trójkę członkiń. Nieformalną szefową jest Barbara Gordon, pseudonim Oracle, była Batgirl, przykuta do wózka inwalidzkiego w wyniku wydarzeń z „Zabójczego żartu”. Genialna hakerka i specjalistka od wszelkiej elektroniki pomaga zdalnie swoim koleżankom – Black Canary (Dinah Lance) i Huntress (Helena Bertinelli). Pierwsza współpracuje z Oracle „od zawsze”, druga dołączyła do ekipy pod koniec pierwszego tomu. W omawianym dziś albumie pojawi się jeszcze czwarta zawodniczka, ale to już zobaczycie sami. Trzy (cztery) panie stawiają czoła najróżniejszym bandziorom i łotrom spod ciemnej gwiazdy, często wyposażonym (no pewnie, przecież to uniwersum DC) w nadludzkie moce.
Obszarem działania Ptaków nocy jest Gotham, mroczne miasto mrocznego rycerza, pełne mrocznych zaułków i ludzi o mrocznych duszach. W komiksie Gail Simone tego mroku jednak nie ma – typowy, sensacyjny akcyjniak, jakim są komiksy z przygodami dzielnych dziewczyn, wyklucza tego rodzaju scenograficzne zagrywki. Ptaki nocy uporały się właśnie z groźnym Savantem i jego olbrzymim kumplem Creote’em, przywłaszczyły sobie (nielegalnie oczywiście) tajne pliki kompromitujące ludzi na biznesowych i politycznych szczytach Gotham, a na koniec zdemaskowały szeroko zakrojony spisek mający na celu pozbawienie ich rzeczonych materiałów.
Helena szybko odnajduje się w zespole, choć z Oracle łączy ją – delikatnie mówiąc – chłodna przyjaźń. Drugi tom „Ptaków nocy” jest bezpośrednią kontynuacją wydarzeń poprzedniego albumu. Bohaterki próbują rozwiązać zagadkę samobójstw nastoletnich dzieci bogatych osobistości Gotham. Trop wiedzie do małej mieściny nieopodal Seattle, gdzie groźna sekta „Drugie Niebo” werbuje młodych ludzi w sobie tylko znanym (na pewno podejrzanym) celu. Stoczymy również bitwę o Gotham (Ptaki Nocy gościnnie trafią do „Batmana”), co miało będzie bardzo niefortunne skutki dla naszej drużyny, aby na koniec wziąć udział w tytułowych „Wielkich łowach”. Niby jedna, kilkuodcinkowa historia, ale tak naprawdę trzy – trzy przeciwniczki, trzy miejsca, trzy opowieści powiązane tylko jednym, słabo zarysowanym motywem.
To nie jest „typowy mainstream DC Comics”. Komiksowi daleko od wielkich kosmicznych przestrzeni, epickich eventów, skomplikowanych crossoverów z innymi tytułami (tak, mamy malutki, nic nieznaczący wyjątek dla „Batmana”) i długodystansowych fabuł. „Ptaki nocy” to rzecz niebywale prosta – sensacja, akcja, bijatyka, ale tak bardzo „w cywilu”, bez superherosów. No tak, bohaterki komiksu wcisnęły się w swoje seksowne, „służbowe” uniformy, ale odnoszę wrażenie, że zupełnie niepotrzebnie. Nie zrozumcie mnie źle, nie powinny paradować na golasa – chodzi o to, że jakikolwiek superbohaterski akcent wydaje się tu absolutnie zbędny. Cały pomysł Gail Simone na komiks jest wręcz banalny – trykoty powinny zostać w szafie.
Czytamy tak naprawdę bardzo młodzieżową fabułę, bliską „young adult” – coś jak najnowsza wersja przygód Sabriny, nastoletniej czarownicy lub rodziny Locke zamieszkałej w domu pełnym tajemniczych kluczy. Sekty, kulty, magia, licealne sabaty, upiory, zjawy, nocny pościg po polu kukurydzy – a wszystko to wymieszane… z cybernetyką, informatyką, najnowszymi technologiami inwigilacyjnymi i niemal cyberpunkiem. Nie bez znaczenia jest tu bardzo charakterystyczna rola, jaką w świecie DC pełni Barbara Gordon – jej rozległa wiedza komputerowa ustawia w pewien sposób fabułę. Właśnie na taki „magiczny”, kojarzący się z „Neuromancerem”, ale i trochę z „Ghost in the Shell” – tak, to brzmi nie do końca wiarygodnie, ale tak jest. I wszystko to „obudowane” zostało solidną warstwą mordobicia, wybitych zębów i połamanych kości.
Rysuje wielu twórców. Najwięcej jest Eda Benesa, tego niedobrego faceta, który seksualizuje Ptaki nocy i każe im prężyć się w nieprzyzwoitych i niemal niemożliwych fizycznie pozach. No tak, wygląda to momentami absurdalnie (szczytowym „osiągnięciem” jest okładka przedostatniego odcinka), ale czy całe lata dziewięćdziesiąte (wcale nie takie złe, jak próbują je niektórzy przedstawiać) nie polegały właśnie na tym? Czy Psylocke i Rogue z X-Men nie wyginały się w surrealistyczny sposób a ich uniformy niemal pękały (w wyobraźni nastoletnich męskich czytelników pękały zdecydowanie)? Uprzedzam – tak to właśnie jest u Benesa, dziewczyny nawet w najbardziej prozaicznych momentach wyglądają jak na sesji w „CKM-ie”. Tak to chciał narysować i tego się trzymał. I co mu zrobicie?
Reszta grafików bardzo podobnie, choć nie tak odważnie. Ale bardzo się starali. Niektórym to za bardzo nie wyszło – i nie piszę tu o śmiałości w przekraczaniu granic, lecz o najzwyczajniejszym warsztacie. „Ptaki nocy” rysują szeregowi wyrobnicy „DC Comics” a Ed Benes jest wśród nich po prostu najlepszy. Sam nie wiem, komu polecić ten komiks – raczej nie dojrzałym, wyrobionym i wymagającym czytelnikom. Tylko, który z nich jest w stanie sam siebie, bez cienia wątpliwości, takim nazwać?
Tytuł: Ptaki Nocy. Wielkie łowy
Scenariusz: Gail Simone
Rysunki: Ed Benes, Joe Bennett, Ron Adrian, Jim Fern, Joe Prado, Tom Derenick
Tłumaczenie: Marek Starosta
Tytuł oryginału: Birds of Prey #68-80, Batgirl #50, Batman #633
Wydawnictwo: Egmont
Wydawca oryginału: DC Comics
Data wydania: wrzesień 2021
Liczba stron: 360
Oprawa: twarda
Papier: kredowy
Format: 170 x 260
Wydanie: I
ISBN: 9788328196162
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz